bitir.ME

Mexico City'den Çorum'a...

Dün gece rüyamda çok garip bir şey gördüm…

Rüya benim gözümden başlıyor, böyle ara bir sokaktayım, nedense üstümdeki kıyafetler bir garip derken, aynaya bir bakıyorum. Bayağı erkek olmuşum. O an yaşadığım dehşet çok fena, suratım ellerim, saçlarım, hatta bıyığım var… Erkek olmuşum!! Nasıl olabilir diye düşünürken, o ilk dehşet anı geçtikten sonra, bayağı yakışıklı bir erkek olduğumu düşünüyorum ve diyorum offf kendim ben olmasaydım, erkek halim benden ayrı biri olsaydı, ben de ben olsaydım kesin aşık olurdum. Belki erkek halim, kız halimden daha çok prim yapardı…

En azından öküz olmazdım bence… Şöyle bir nasıl erkek olurdum diye düşündüm de, bence iyi olurdum ama yine de erkek olmak istemezdim. Çünkü kız olmak çok daha eğlenceli ve kızlar çok daha şeytan. Mesela hiçbir erkek bir kızı elde edeyim diye komplolar kurup, taktikler geliştirip, işte mesajına şu kadar zaman sonra cevap vereyim şöyle yapayım böyle yapayım diye düşünmüyordur. Böyle oyunlara maruz kalmak ve hiçbir zaman anlamamak istemezdim doğrusu…

Ya da belki de bu küçüklüğümden kalma bir durum. Babaannemin Yalan Rüzgarı izlediği zamanlardan, çünkü sürekli bir komplo havası, bir tuzak kurma, tuzağa düşürme durumu vardı o dizilerde… Bir av ve avcı ilişkisi… Benim izlediğim çizgi filmlerden çok farklıydı. Pek de anlamazdım tabii ama, balıklarımın ismini Alex ve Victor  koyacak kadar anlamışım en azından. Şimdi hala yayınlanıyor mu bilmiyorum ama, televizyonum olmadığından pek izleyemiyorum akşamüstü kuşağını, ben şöyle bir ilkokul orta okul seviyesine gelinceye kadar akşamüzeri pembe diziler olurdu. Hatta sabah da olurdu. Şöyle bir şey hatırlıyorum, öğlen okula gittiğim zamanlarda yani öğlenci olduğum zamanlarda, Maria Mercedes diye bir dizi izliyordum, Arı Maya’dan sonra başlıyordu. Önce Arı Maya’yı sonra Maria Mercedes’i izliyordum, bendeki duygu karmaşasını düşünün artık!

Birinde neşeli neşeli bal toplayan arılar, bir 20 dk sonra;

-Seni seviyorum Juan Carlos! Bana inanmalısın!

-Sana inanmıyorum Maria Mercedes! Senden nefret ediyorum!

-Benim suçum yok Juan Carlos, Carmen yalan söylüyor, Sebastian’la sadece arkadaşız!

Ertesi gün Arı Maya’yı şu kafayla izliyorum:

-Bence Philip kesin Maya’yı seviyor!

Philip de arı tabii bu arada, birlikte maceradan maceraya koşuyorlar.

Neyse bence yine şanlıymışım, şunları da izliyor olabilirdim:

Türkü nağmeleri ile göbek atan insanlar, sonra:

-Ayyy Zehra Teyzeee, ne göbek attın yaş kaç?

-Altmış yedi.

-Maşallah, nerden geliyorsun?

-Çorum.

-Anlat bakalım kendinden bahset?

-Çorumluyum, ev kendimin, üçüncü kocam 6 ay önce sizlere ömür, üç oğlan, iki kız var, hepsi evli, 5 torunum var.

-Allah bağışlasın. Neden evlenmek istiyorsun?

-Hayat eşi arıyom kendime, gezmek, eğlenmek istiyom.

-O zaman hemen talibin Mahmut Amca geliyorrrr…

Mahmut Amca da bir süre göbek attıktan sonra Zehra Teyze’yle birbirlerini tanımaya çalışırlar, sunucunun da yardımı ile,

-Hoş geldin Mahmut Amca, yaş kaç?

-Altmış beş.

-Ohh, maşallah, niye Zehra Teyze’ye talip oldunuz?

-Televizyonda gördüm, çok beğendim kendisini.

-Zehra Teyze sorun var mı Mahmut Amca’ya?

-Evet, evi kendinin mi onu sormak isterim öncelikle.

Daha  sonra, emekliliği, sigortası, mal varlığı, çocuklarının ayak bağı olup olmayacağı, maaşı didik didik sorulup, maddi olarak tatmin olunursa,

-Hee, ben de beğendim kendisini, denmek sureti ile göbek atma faslına başanır tekrar ya da

Madden tatmin olunmayınca,

-Bana uygun değil, …. Hanım, denmek sureti ile bir daha göbek atılmasına şahit olup, aşkı bu şekilde değerlendirebilirdim.

Aslında, şimdi düşününce, Maria Mercedes’in mantığı da pek farklı değildi, karakterlerin daha çekici olmasının yanında, Juan Carlos bilmem ne şirketinin sahibi olmasa, malikanede yaşamasa, son model bir araba kullanarak tenis oynamaya gidiyor olmasa falan belki Maria Mercedes’in pek de bir şey ifade etmeyecekti. Yani Zehra Teyze bir Maria Mercedes olmadığı için istekleri daha makul, ev kira olmasın, emeklisi olsun falan gibi, bir de belki daha bir dürüst.

Evet, belki de bu akşamüstü kuşağıyla yetişmiş nesil şöyle olacak;

-Can naber? Senden hoşlanıyor gibiyim ama emin olamadım, aylık gelirin ne kadar?

-5000 TL

-Gayri menkul durumları nasıl? Ev, arsa? Araban var mı? 

Sonra belki hep beraber göbek atarlar. Bilemiyorum. Bu evlilik işlerini 60 yaşındakilerin süzülmüş hayat tecrübeleri ile yorumlayışlarını gören bir nesil olarak muhtemelen bizden çok daha başarı olurlar.

Seçtiklerimiz mi bizi belirliyor, yoksa seçilmediklerimiz mi?

Galibiyetlerimiz mi daha değerli, yenilgilerimiz mi?

Hep kazanılanlar bizi sınırlar mı? Hiç kaybettiğiniz için kazandınız mı? Peki bütün kayıplar kazanç, kazançlar kayıp olur mu?

2005… Haziran… İlk kez üniversite sınavına giriyorum, heyecandan ve stresten midem ağrıyor, ama olacak diyorum kendime hayallerime kavuşacağım, ya yapamazsam diyorum bir yandan… Girdim sınava… Çıktım… Hayatımın en kötü en çaresiz ve inancını kaybetmiş zamanlarını  yaşayarak, istemediğim bir okula istemediğim bir bölüme gitmeye karar verdim. Önce hazırlık okudum, sonra bölüm dersleri başladı. İki sene okudum. Bu arada o okulda istediğim bölüme geçiş yapmayı düşündüm, ama ben öyle ikinci yolları falan hiç beceremem, o da tabii ki olmadı, bir kere hiç başvuramadım, bir kere de reddedildim. Sonra dedim ki, ya kendime olan inancımı kaybedeceğim ve burada kalacağım ya da bütün benliğimle çalışarak en istediğim yere gireceğim. En istediğim yer, en iyisi olsa bile… Her şeyi bıraktım, bir daha sınava girdim ve dört sene boyunca her gün okula giderken hayallerimi yaşadım, çok mutlu oldum. Tek istediğim bölümü, tek istediğim yerde okudum. Kimseyle kendimi karşılaştırmıyorum bu yüzden, herkesin kendi hayatı, kendi koşulları ve yolları var. Benimki de buydu. Diyorum ki, beni yatay geçiş için kabul etmemeleri benim şansım olmuş, böylece istediğim şeye kıyısından değil, tam da ortasından geçerek ulaştım, tam istediğim şekilde.

Anladım ki, insanın kendine olan güveni gittiğinde ruhu da beraberinde gidiyor. En önemli şey, bütün yenilgilerden sonra kendini toplayıp, hayatına yön vermek, kontrolü eline almak!

Şimdi yine böyle bir durum ile karşı karşıyayım yıllar sonra, belki de şöyle demem gerek kendime;

Buraya gelirken amacın neydi? Gerçekten hayattan ne istiyorsun her şeyi unutup bunu söyle…

Boooozaaa ve diğerleri…

Uzun zamandır duymadığım bir sesi duyarak şaşırdım az önce.

-Boooozaaa…

   Saat boza satılacak kadar geç değil, sadece 21:40, hava da o kadar soğuk değil, evet. Ama kim bu sesi duyup da geriye dönmez ki, ben dönüyorum ve bir çoğumuzun da çocukluğuna döndüğünü biliyorum. Kış, yatağındasın, yorganın altına iyice gömülmüşsün, dışarıda neredeyse sessizlik hakim, kedilerin miyavlaması daha net ve yankılı duyuluyor, uzak caddeden geçen bir arabanın sesi duyulup, kayboluyor, ara ara rüzgarın sesini duyuyorsun ve birden bir insan:

-Boooozaaa… Boooozaaa… diye bağırıyor.

   O zamanlar bozanın ne olduğunu bildiğimden emin değilim, sadece bir insanın o saatte yatağında olması gerektiğini, sokakta kim bilir ne kadar yalnız olduğunu ve hiç korkup korkmadığını düşünürdüm. Kendi halimden son derece memnun bir şekilde uykuya dalardım.

   Biraz daha büyüyünce, bozanın bir içecek olduğunu anladım ya da öğrendim sanırım, ama niye gece satılıyordu ki? Bunu araştırdım, sonuçta herkes bir şeyler söylemiş, ama genel geçer bir hikaye, bir anekdot bulamadım bununla ilgili.

   Ama bozayla ilgili ilginç bir şey öğrendim, bir nevi bira gibi bir içecekmiş, sonuçta mayalanarak üretildiği için, bir miktar alkol açığa çıkıyor, hatta ‘ekşi boza’ denilen türünde bozayı içki kategorisine sokacak derecede alkol bulunurmuş, asıl boza da oymuş aslında, bunu o dönemin ekşi boza satan bozahanelerinin sayısının, diğerlerine oranla epeyce yüksek olmasından anlayabiliyoruz. Bu yüzden bir dönem Osmanlı’da yasaklandığı bile olmuş. Böylelikle günümüze kalan, alkolsüz boza olmuş. Boza Osmanlı döneminde de gece satılırmış, yani bir gelenek var aslında. Bozacılar, gece yanlarında bir fener eşliğinde gezerlermiş sokaklarda.  Boza hakkında bu kadar bilgim oldu bunca sene sonra, eğer bir daha duyarsam, bozacıyı çağırıp boza alacağım, bir yerde geleneği yaşatmak lazım, ayrıca da karşılaşmanın zamanı geldi artık.

   
  

   Bununla birlikte, araştırmalarım sonucu bozacı üzerinden yapılan bir reklam da buldum, gayet yaratıcı, bu reklamı ben hayal meyal hatırlıyorum, o zamanlar çocuktum, kaç yılıydı bilmiyorum ama 90’ların sonu veya 2000’leri başı olsa gerek. Daha muhafazakarlaştıramadıklarının medyada ve basında yaşayabildiği zamanlar, dindar ve kindar gençlik modelinin ortaya atılmadığı, her aileden en az 3 çocuk beklenmediği, bir erkeğin birden fazla karısının olmasının doğal olduğu, hatta kadınların kocalarına arkadaşları ile birlikte olmasını salık vermesinin de bittabi doğal olduğunu savunan aile danışmanlarının(!) hayal bile edilemediği, bozacının ‘ekşi boza’sını gece 22.00’den sonra satabildiği yıllardı o yıllardı, yani ileri demokrasi ve özgürlük yoktu şimdiki gibi. Zaten bir demokrasi ‘muhafazakar’ olmadığı müddetçe demokrasi sayılamaz. Özgürleşme ancak ve ancak ‘muhafazakar’ olursa özgürleşmedir. Halk dediğin ‘muhafazakar’dır. ‘Bizim muhafazakar demokrat’ yapımıza uymayan üç beş çapulcu halk olamaz. Sanat dediğin de elbette ki ‘muhafazakar’ tarafından olacaktır. Bale denilen şey ise Türk aile yapısına, örf ve adetlerine kesinlikle uygun değildir. Affedersiniz, buradaki ‘Türk’ kelimesini çıkaralım, biz darbeci miyiz, ırkçı mıyız değil mi efendim, huzur ve güven ortamını bozmayalım. Ekonomik gelişme de tabii ki, bundan doğal ne var, ‘muhafazakar’ olmalıdır, ‘muhafazakar demokrat’ şirketler kazanmalı, ‘muhafazakar demokrat’ patronlar zengin olmalıdır ki, her ‘muhafazakar’ alanda ve her ‘muhafazakar’ kesimde ekonomik ilerleme olsun. Eğitim ‘muhafazakar’, bilim zaten ‘muhafazakar’ olmalıdır! Neydi o eskiden Darwin denen adam atmış ortaya bir teori çürütecez diye didin dur, toptan yasaklarım arkadaş, bu ülkede ‘muhafazakar demokrasi’ var! 

Düşünün ki, Ayasofya Yıkılmış…

   Amerika’ya hiç gitmedim ama bu sene yüksek lisans başvurusu yapmak için, üniversitelerini etraflıca araştırdım. Orada aradıkları tek özelliğin aslında, farklı olmak olduğunu gördüm. Farklı olmak, kendine özgü olmak, başkalarının düşünemeyeceğini düşünmek en paha biçilmez mücevher olmak gibi bir şey onlar için. Çünkü farklı düşünen adam, Apple’ı kurabilir, farklı adam Facebook’u yaratır, farklı adam bilgisayarları kişisel hale getirmenin gerekliliğini ve bu büyük pazarı görür. 4.00’e yakın hatta 4.00 ortalamalarla kabul edilmeyen insanlar var, önemli olan sana verileni yapmak değil, senin olanı yapmak çünkü.

   Ben Amerika’ya gider miyim gitmez miyim bilinmez ama bu bakış açısı, kısaca fırsatçılık, girişimcilik onları bugünkü konumlarına getirmiş bulunmakta. Bugünkü konumları ise, en basit haliyle herkes bir Amerikan dizisi izliyorsa (filmleri zaten geçtik de), hala en çok tercih edilen bilgisayar ve akıllı telefon, tablet markası (pahalı olmasına rağmen) Apple’sa, herkesin facebook hesabı varsa -hamburger, Cola, mısır gevreği, bu örnekler hayatımızın öyle her yerindeki, benim tek tek sıralamama gerek yok- adamlar farklı bir şey yapıyorlar demek ki. Bence şunu yapıyorlar; fikirlere ve bireyselliğe son derece değer veriyorlar. Bu onlar için önemli, Türkiye’de ise tam tersi, sen ne kadar sıradan ve uyumluysan, ne kadar genel geçersen değerin o denli artıyor. En basit örnekle, iş yerinde, orada verilen işi ne kadar uygun yapacağınız önemlidir, sizin ne katacağınız, nasıl yaralı olacağınız değil. Verilen işi ne kadar sürede, ne kadar doğrulukla yaparsınız. Farklı insan belli kalıpların dışına çıkmak ister, bu elinde değildir, bu insanı doğru kullanırlarsa –ki bu da yine farklı olmayı gerektirir- işte o zaman piyasayı siz belirlersiniz, diğerleri sizin sisteminizin birer parçası olarak kalır. Bu her alanda böyledir.

   Ama bu karakter meselesi, düşünüş biçimi meselesi, değişir mi, bilmiyorum, pek umudum yok bu konuda, ama değişmesi için elimden gelen gayreti göstereceğim.

İkincisi kendi mesleğimle ilgili bir eleştirici olacak. Bu fark yaratamama özgün olamama konusuna yine burada yinelemekle beraber, ikincisi de etik olamamakla ilgili. Ne yazık ki, Türkiye’de mimarlık anlamında tek tük örneklerin dışında değerli ve özgün olan bir ürün olmadığı gibi, ahlaklı ve adaletli bir sektör anlayışı da yoktur (eğer çok nadir olarak varsa da onları tenzih ederek konuşuyorum). Ahlaklı değildir; çünkü ne yazık ki, kanunda açıkça sigortasız eleman çalıştırılmaması gerektiği halde ve bu bir insan hakkı ve çalışan hakkı olduğu halde, mimarlık ofislerinin büyük bir çoğunluğu hala yanında sigortasız eleman çalıştırmakta ve iş görüşmelerinde sigortasız çalışmayı teklif etmektedir. Bunun yanında, adaletsizdir; çünkü, çalışma süresi bir gün içinde en az 8 saat olması gerekirken, daha fazla çalışıldığında, fazla mesai ücreti ödenmesi gerekirken, hala mimar olarak yanlarında çalıştırdıklara elemanları, fazla mesai ücreti ödemeden bir günde en az 9-10 saat çalıştırmayı kendilerinde hak görüyorlar ve bunu doğal karşılıyorlar. Ayrıca, TMMOB’un belirlediği minimum ücretin yarısına adam çalıştırmayı düşünebiliyorlar, ki bu da asgari ücretin altındadır. Ayrıca adaletli maaşı veremeyeceği için değil, vermek istemediği için, mimarlık ofisi sahibi daha fazla kazanmak istediği için vermiyor, bu da bir gerçek. Görüldüğü gibi, mimarların, sosyal adalet konularında atıp tutması resmen komedi, hele Belediyeleri, rant için kenti mahvetmeleri konusunda eleştirmeleri iki yüzlülüğün dik alası. Ya olduğun gibi görün, ya göründüğün gibi ol, aksi takdirde o hep dalga geçtiğin, suçladığın müteahhitler senden daha dürüst bu da bir gerçek ve senin bilmen gerekiyor.   

Şimdi, ben üniversite mezunuyum. Hem de alanında Türkiye’de birinci sırada öğrenci alan bir okulun. Türkiye’nin en iyi birkaç üniversitesinden birinden mezunum. Artı şeyleri hiç yazmayacağım, ben asgari ücretin altına, sigortasız bir şekilde, haftada en az 60 saat çalışarak mesleğimimi yapayım, yoksa gidip bir yerde garson olarak işe girip, en azından asgari ücret + yol + yemek + sigorta ve haftada 40 saat (kesin yani fazla çalıştırma hakları yok çünkü) çalışayım? Yani mantıklı olan ikinci seçenek değil mi? O zaman zavallı devlet beni bunca sene ne diye okuttu? Garson olayım diye mi? Devletin parasıyla çok iyi bir üniversite eğitimi aldım, lise eğitimi aldım, ortaokul, ilkokul, yurtdışında bir sene yine devletin parasıyla okudum, artı ailem bu kadar sene beni okuttu, yazık değil mi? Milletin vergisi boşa gitti! Bekleniyor ki, ben bu öğrendiğim bilgilerle, profesyonel anlamda ülkeyi ileri götüreceğim, nitelikli ürünler yaratacağım, ekonomiye katkı sağlayacağım? Nasıl yapacağım güzel kardeşlerim?

   Türkiye neden mi hala üçüncü dünya ülkesi? İşte tam da bu yüzden üçüncü dünya ülkesi, çünkü bilgi üretimi Türkiye’de YA-PI-LA-MI-YOR! Ne yazık ki! Artı milletin vergisi, üniversitelerde boşuna çarçur ediliyor, bu ülkede herkes, taksici garson, hademe, temizlikçi, işletmeci gibi bilgi birikimi ve akademik çözümleme bilgisi olmayan işlerde daha  rahat kazanıyor ve sosyal güvence elde ediyor.

   Madem mimarlık bu kadar ucuz bir uzmanlık, o halde bir önerim var; mimarlık bölümlerini toptan kapatın! Nasılsa, öyle veya böyle bir teknik lise mezunu da yapamaz mı bu projeleri, o kadar bile değer verilmiyor esasen mimarlık mezunlarına ama hadi neyse, o zaman bu kadar öğretim üyesi boşuna para yemez, devlet bütçesinden büyük bir yük kalkar, mimar olacağım diye tutturan öğrenciler, o puanla mühendis olurlar, işletme okurlar, ailelerin ve devletin emeği ve parası boşuna gitmez. Bunu yazmak bir mimar olarak ne kadar utanç verici olursa olsun, bu tabloya bakılırsa gerçek ne yazık ki.

   Ama şu da unutulmamalıdır ki, bugün İstanbul denince akla ilk gelen şey hala Ayasofyadır, Paris deyince Eiffel kulesi, Roma deyince Colosseum, Barcelona deyince Sagrada Familia, Mısır deyice Piramitler … Ne çılgın projeler, ne tüp geçitler, ne plazalar, ne plazalardaki şirketler, ne toplu konut siteleri, ne rezidanslar, ne alışveriş merkezleri… Mesela, Ayasofya’yı yıkın, İstanbul ne kaybeder, bir düşünün, bence kimliğini kaybeder, peki, Sapphire’i yıkın, İstanbul ne kaybeder, para kaybeder. Mimarlık eğitimi olmazsa, mimarlık pratiği olmazsa işte bizde Ayasofyasız İstanbul gibi kalırız. Çünkü mimarlık sosyal bilincin ve gelişmişliğin bir göstergesidir, hatta sosyal bilimlerle mühendislik bilimlerinin bir birleşimi, mimari sizin sandığınızdan da fazla benliğinizi etkileyen, yaşam tarzınızı belirleyen, toplum kimliğini, sizin bireysel kimliğinizi, çalışma azminizi, hayata bağlanmanızı bile etkileyen bir unsurdur. Bu mimari, nitelikliyse bütün bu saydıklarım da o denli nitelikli olur. Ancak nitelikli toplumlar, ekonomiye yön verir. Nitelikli toplumlar, nitelikli mimari üretir, kimliğini mimari üzerinden yazar. Nitelikli mimari de ancak akademik eğitim ve sağlam bir meslek etiğiyle olur. 

AAA-SOSYAL MEDYA!

   Bilenler bilirler, teknolojiye son derece büyük bir saygım vardır. Hele sosyal medyaya ayrı bir sempatim var. Hatta bitirme projemde mimari mekanla sosyal medyadaki sanal mekanlar nasıl harmanlanabilir, bu sanal platformlar nasıl fiziksel mekanla bir araya gelebilir üzerine bir proje yapmıştım. (Ay bu cümleyi yazmak, beni başvuru mektubu yazdığım zamanlara götürdü, pek hoşlanmadım, neyse.) Peki ben sosyal medyayı çok kullanan ya da ,ne demeliyim, iyi kullanan bir insan mıyım? Kesinlikle hayır. Ben sosyal medyayı yanlış kullanan insanlardanım kesinlikle. Özellikle facebook denilen lanet yok mu, ahh! Çalışmak zorunda olduğun ama çalışmanın bir türlü içinden gelmediği anlarda adeta bir bataklığa saplanır gibi saplandığın o facebook!

   Bir facebooka bakayım sonra başlarım dediğiniz o anlar size de sonun başlangıcı gibi gelmiyor mu? Ve gerçekten facebook olmasa çoktan unutup gideceğin bir tomar insanın hayatlarının en ince detayına kadar öğrenmenin verdiği o garip, rahatsız edici, ama bir şekilde seni içine çeken duygu, nedir o ya?

   Hadi onları hayatının bir döneminde tanıdın, tamam, ama yanlarındaki insanların (ki gerçekten hiç tanımıyorsun, muhtemelen de tanışmayacaksın) profillerine (bu profil de garip bir şey, kişilik yerine profil falan, ama şimdi bunun sosyolojik ve psikolojik irdelemesine girmem, ne de olsa hepimiz aynı gemideyiz bir yerde) girip bakmak nedir? Yooo, yooo, ben sapık değilim, bunu herkes yapıyor biliyorum! En azından herkes, bir kere bile olsa (ki sen de ben de biliyoruz, birden fazla kere) bir arkadaşın profilinde gördüğü birine bakmıştır. Bu bazen zincirleme olabiliyor, yani şöyle:

   -Kimmiş bu kız yaa, klik, hmmm bizim okuldaymış, hiç görmedim, 33 ortak arkadaş, vayy, kimmiş bunlar, haaa onu da mı tanıyormuş, klik, bu resimdeki çocuk kim, klik, bu ne demiş, klik, bu kim, klik, tanımıyorum, nerden bu, klik, resimlere bakayım, klik, yurtdışında, klik, yazlıkta, klik, ayak fotoğrafı, klik, kediyle, klik, pehhh sıkıldım, şu kim, klik, klik, klik, klik, klik, klik, klik…

   Böylece hiç tanımadığınız bir ton insanın hayatına ait detayları beyniniz yüklerken, zaman akıyor, bu akan zaman zarfı için de asıl yapılması gereken işler hep bir kenarda biçare bekliyorlar. Sonunda, bilgisayar başında geçirilen vaktin, yüzde 80’i, yüzde 90’nın ayak, kek, çay, içki kadehi olan fotoğraflara bakmakla geçiyor! Ve durup şöyle soruyorsunuz, bunu kendime neden yaptım? Neden? Ama yapmaktan da vazgeçemiyorsunuz… İşleriniz zamanında bitmediği için gerçek sosyal paylaşımlarda bulunamıyorsunuz. Böyle bir çelişki, bir döngü bu!

   Evet bu yazıyı da, aslında yapmam gereken başka bir şeyi ihmal ederek yazdığım, doğrudur. Ama zevk alıyorum, napayım?

   Ama yiğidi öldürelim hakkını yemeyelim,  hakkında bilgi edinmek istediğimiz bir kişinin külot rengine kadar kolayca öğrenebildiğimiz hangi platform vardı daha önce? Hem de o kişinin rızası dahilinde öğreniyorsun, yazmış, yapmış, yüklemiş, sunuma hazırlamış kendini. Profili kabak gibi, neden bakmayalım değil mi? Artık herkes daha şeffaf, ne düşündüğü, ne okuduğu, ne dinlediği, kiminle arkadaş olduğu, nerede çalıştığı, okuduğu, her şey belli, bir gizemimiz kalmadı yani. Eskiden pek mi bi gizemliydiniz diye sorduğunuzu duyar gibiyim. Cevap veriyorum, evet! Ahh be ilkokul arkadaşım, ben senin dün nerede kimle yemek yediğini biliyorum yahu! Sen de benimkini biliyorsun, söyle bana, sen de “ilkokulda bi İrem vardı, ne oldu ona acaba” diye düşünmeyi ve sonra bir 10 yıl beni unutmayı istemez miydin! Bu gizem nerede şimdi?

  Benim değil ama teyzemin başına gelen küçük bir olayı da anlatmak istiyorum bu ilkokul arkadaşı konusunda… Teyzem diye söylemiyorum kendisi çok başarılı bir doktor ve akademisyendir. Bir gün facebook açmaya karar vermiş, facebooka üye olurken de malumunuz, işte nerede okudun nerede çalışıyorsun gibi sorular var, teyzem de ortaokulunu yazmış, ama bakmış bir ton şey var, sıkılmış, kapatmış. Ertesi gün facebookta bir mesaj;

“ Merhaba …,

ben ilkokuldan …, hayrola sen akıllı çalışkan bir kızdın, ortaokula kadar mı okudun? Çok üzüldüm :( “

Neymiş, gizemi bozmamak lazımmış…

Paranoyalar

  Geçen gün bir yazı okudum, daha doğrusu bir çizgi-hikaye gibi bir şey diyeyim… Paranoyalardan bahsediyordu. Daha doğrusu, yazan kişi paranoyalarının gerçek olduğuna yürekten inanmıştı. Olay şu, sinemaya gidiyor, yanında bir çift var, kızla erkek yer değiştiriyor, argümanı şu, ben sanki asılacağım o kıza niye yer değiştiriyorlar ki, diye rahatsız olduğunu ifade ediyor bu ve bunun benzeri örneklerle. Tabii haklı olabilir veya olmayabilir, bunu bilmiyoruz.

Ama bazen olayları tersinden düşününce o kadar komik oluyor ki, belki de olay şöyledir:

Kız, facebooktan check-in yapıyor bir yandan:

-İyi ki geldik bu filme canım, çok merak ediyorum.

Kız düşünce balonu:

o o o Ne etcem yaa, dünyayı kurtarıyorlarmış bilmem ne!

Çocuk:

-Sen ilk ikisini izlemiş miydin?

O arada, gayet kalıplı bir amcam ilk ikisini izlemiş bir şekilde, lönk diye kızın önüne oturur.

Kız:

-Yaaa!

Çocuk, gayet centilmen, ne yapsın mecbur yer değiştirecek:

-Sen buraya geç istersen…

Çocuk düşünce balonu:

o o o Has..r yaa, nerden çıktı bu adam, ben görebilir miyim acaba, hadi o kısa boylu da, hadi beee, görülmüyor işte, ulan gelmeyecektim bu filme kızla şimdi, ilk ikisini izlememiş daha, üçüncüyü tabak gibi izlesin, ooff, neyse, Emre’lerle bi daha giderim nasılsa..

Çocuk:

-Böyle daha rahatsın di mi aşkım?

Kız:

-Evet canııım, tişikkür ederim

Kız düşünce balonu:

o o o Off şimdi iki saat ne filmi bu yaa, neyse, şu ay bi bitsin, sevimli bebek sesi taklidini de bırakıcam zaten, kaç yaşına geldim, yakışmıyor ama eski alışkanlık bir kurtulamadım gitti yaa, ya da bırakmayayım yaa, ne de olsa hep bi gideri var, ivit ivit bince blakmiim, mivivi, sevimli böyle yaa, kırışıklıklarım da var, evet  ama olsun, bi çocuk taklidi, tamamdır…

Hikayemizin kahramanı düşünce balonu:

o o o Ulan ne hıyar çift, sanki yicem kızı, hemen yer değiştirdiler, kırolar…

Böyle de olmuş olabilir, ama algımız bize bazen oyunlar oynar. Hehhe, mesela lise de en romantik olduğun zamanlar, şöyle baktı, böyle baktı muhabbeti çok vardır ya. Lisede tenefüste hoşlandığın çocuğu görürsün mesela kapıdan çıkarken, bir an göz göze gelirsin, sonra muhabbet şöyledir;

-Ay bana mı baktı o, salak yaaa!

-Evet kızım, hem de çocuk sanki acı çeker gibi baktı, senden hoşlanıyor ya belli bişey bu, ama açılamıyor acı çekiyor.

-Di mi, yaa sanki bana da öyle geliyor, öyle mi yaaa sizce?

Bugünkü halimle cevap veriyorum:

-Hayır! Çocuk muhtemelen şunları düşünüyor,

-Ulan, öğle tatilinde o köşedeki büfeden bi daha yarım ekmek yemicem lan, off midem, bi koşu tuvalete gideyim, ama dur ben koşmayayım ne olur ne olmaz, off acı çektim resmen ya, ne eti yedim lan ben, yoksa, yoksa, ulan Çamur (okul civarında dolaşan yaşlı bir köpek, birkaç gündür ortalarda görünmüyor), hiii Çamur’u mu kesti bu büfeciler, yok yaa, ne alaka ?????? ?? ??? ?? ??????? ? ? ? ? Hı?

Tuvalete gitmek üzere kapıya dönüyor, o sırada siz de kapıdan çıkıyorsunuz.

Olaylar aslında pek de düşündüğümüz gibi dönmüyor, biz sadece kendimizi biraz fazla önemsiyoruz. Ama böyle yazdığıma bakmayın, tiplerini beğenmediğim insanlar metroya bindi mi, hala sonrakini beklerim, ya da içimden bir ses bu yoldan gitme dediği için yolu uzatmışlığım çok olmuştur.

                                                           ***

Çamur hala kayıp! Büfeci Sami ise bu konuda suskunluğunu korumaya devam ediyor.