İYİ Kİ DOĞDUN!

Doğum günleri çok ilginç zamanlardır. Dünyaya o gün geldiğiniz için, kendinizi her yıl o gün daha özel hissedersiniz. Yaşamaya başlamışsınız, kendi maceranızın içine dalmışsınızdır. Fakat en ilginç yanı bu değil, size hayatınızın farklı dönemlerinde, çok farklı duygular hissettirmesidir. Mesela küçükken, hediye almak ve pasta yemek için doğum gününüzü beklerken, ilk gençlik dönemlerinde daha büyük olmak, kendi başına karalar alabilmek için beklersiniz; 18 yaş sınırı geçildiğinde her doğum gününde kendinizi birazcık buruk hissedersiniz, bir yandan gençlik gidiyor diye düşünürsünüz. Sonra 20lerden sonra hayat geçiyor, ben nerdeyim diye düşünürsünüz, 30lardan sonra hayat geçti ben ne yaptım diye düşünürsünüz, 40lardan sonra, yahu ben ne zaman yaşlandım diye düşünürsünüz belki.  Ama bütün bu hisleri aslında aynı kişi hissediyordur, insan kendini bildi bileli hep aynı, yaşı büyüse de hissettikleri, düşündükleri değişir mi, değişmez, belki alttan almayı, daha az fevri olmayı, daha sakin durmayı, hatta daha kayıtsız olmayı başarır ya da artık öyle davranmayı tercih eder ama temel olarak “büyür” veya “yaşlanır” mı ? Bence kesinlikle hayır, çok garip bana 13 yaşındaki halimle şimdiki halim arasında bir fark yokmuş gibi geliyor. Boşuna demiyorlar; “İnsan 7sinde neyse 70inde de odur.”

Peki ne oluyor da yaş ilerledikçe insanlar doğum günlerinden biraz da olsa kaçar oluyor, madem hep aynı hissediyorsa ? Benim düşünceme göre, ‘hayal kurmak’ büyüdükçe toplumun ıvır zıvır kurallarıyla parçalanıyor da ondan. Halbuki ‘hayal kurmak’ insan olmanın en temel bileşenlerinden biridir. İnsan her yaşta hayal kurar, sadece küçükken değil. Ama küçükken farklı olan bunların bir gün gerçeğe dönüşeceği umudu vardır ama o umut sen büyüdükçe başkalarının, “bu iş senin dediğin gibi yapılmaz”, “köprüyü geçinceye kadar ayıya dayı de”, “okulla çalışma hayatı farklıdır”, “para da kazanmak lazım” gibi son derece gereksiz düşünce otlarıyla kaplanıyor, aslında hala orda ama ulaşamıyorsun, belki o zararlı otları sen de örüyorsun kendinin etrafına, “bu yaştan sonra nasıl olur”, “zamanında yapacaktık”, “gençliğimizde keşke şöyle yapsaydık” gibi… 

Böylece her doğum gününde hayallerinden uzaklaştığını, genç kendinden uzaklaştığını hissedersin… Kendine konduramazsın bu yeni yaşını, hayallerle arandaki bu uzaklığı… Ama gerçek senin düşündüğün gibi midir ? Hayır değildir hem de hiç de değildir. Bunu ben söylemiyorum koskoca Platon söylüyor ve sevgili Aristoteles de mantığıyla açıklıyor. Platon diyor ki, insanın içindeki öz yani idea onu var eder bu fiziksel değil tinsel bir durumdur. Beden sadece ideanın gerçekleşmesi ve ulaşılması yolunda kullanılan bir araçtır. Yani hala nefes alıyorsanız ideanızın peşin koşun diyor adam. Platonun öğrencisi Aristoteles de der ki;  eğer 19 yaşındaki özünüz ile 50 yaşındaki özünüz aynıysa, 19 yaşınız ve 50 yaşınız eşit demektir. İfadesi ise;

[(öz => yaş 19) Λ (öz => yaş 50)] => (yaş 19 => yaş 50)

Yani, “yaş 70 iş bitmiş” zararlı otuyla hayallerinizden uzaklaşmayın, çünkü sizin bireysel ve eşsiz özünüz hiçbir zaman değişmiyor, ama hatta belki o öze daha çok yaklaşıyor onu daha çok anlamaya başlıyorsunuz. Dolayısıyla belki de hayallerinize daha çok yaklaşıyorsunuz. Yeter ki, ‘öz’ü o kadar özgün olmayan insanların söylemleri ve düşüncelerine takılmadan kendiniz olun.

Bu yazıyı yazdım, çünkü bugün kendimle eş tuttuğum annemin doğum günü, kendi ‘öz’ünü benle çoğalttı ve benim kendi ‘öz’ümü bulmam konusunda hep yol gösterici olacak, ben kendimden düşünüyorum, insanın hayatta kendi doğrularını, yolunu bulması o kadar güçken bir de başka birinin sorumluluğunu üstlenmesi kim bilir nasıldır, ama belki de bende kendini görüyor sonra bana baktıkça kendine yaklaşıyordur. Belki de anne olmak bu yüzden çok özel bir şey. Ama iyi ki başkası değil o benim annem olmuş, herkesin annesi çok özeldir ama bu yazıyı ben yazdığım için diyeceğim ki benim annem en özel anne, İYİ Kİ DOĞDUN!